Jeszcze rok temu byłam po tej stronie rzeki z tymi, którzy to nigdy nie będą biegać. Ja mam biegać? Ale po co? Z lekką zazdrością, ale też i niedowierzaniem przyglądałam się znajomym, którzy się przełamują i zaczynają poprzez bieganie zmieniać swoje życie. Ja miałam milion powodów, żeby tego nie robić.

A takich najważniejszych było 5:

1. Bo mam dwójkę dzieci i nie mam czasu

2. Bo nie mam butów

3. Bo szybko się męczę i nie dobiegnę nawet do końca ulicy

4. Bo się wstydzę, że biegam jak dziewczyna

5. Bo to nudne i monotonne

Pomimo tych powodów, parę razy spróbowałam. I to była totalna katastrofa. Męczyłam się szybciej niż przypuszczałam, wracałam do domu po 10 minutach. Nie byłam w stanie przebiec nawet 2 km. A problem leżał tak naprawdę w tym, że ja od razu oczekiwałam sukcesu i nie zadawałam sobie trudu, by zagłębić się bardziej w temat biegania. Biegałam bardzo okazjonalnie, przerywając po prostu bieg kiedy się zmęczę i włączając marsz. Bardzo dużo dawało mi obserwowanie sukcesów znajomych. Z czasem przestały mnie one frustrować, a zaczęły motywować. Największą inspiracją była i jest Agata. Z radością też obserwuję Mary, bo ta szalona biega od niedawna z wózkiem. Na Instagramie śledzę kilka osób i to naprawdę fajnie patrzeć na to, jak ludzie się z tego cieszą. Tak naturalnie, po prostu. Przecież nikt im za to nie płaci.

Moment w którym potraktowałam bieganie serio, było zakupienie sobie profesjonalnych butów. I wcale to nie chodzi o drogie buty, by je mieć. Biegałam wcześniej w tym co miałam. Chodziło raczej o to, że sobie na to pozwoliłam, tzn. uznałam, że to ma sens, że warto. A skoro warto i chcę to robić, to powinnam o siebie zadbać i kupić sobie porządne buty. Tak więc w kwietniu tego roku stałam się szczęśliwą posiadaczką, ślicznych fioletowych (bo w końcu jestem kobietą) butów do biegania firmy New Balance. Nie powiem, nowe buty dają energię, przynajmniej na początku, i trzeba to wykorzystać.

I nagle zostałam zaproszona przez PZU i New Balance (przypadek? nie sądzę) do udziału w kolorowym biegu The Color Run najpierw bardzo się ucieszyłam, a potem szybko załamałam, jak ja dam sobie radę? Ale okazało się, że nie muszę dawać rady. Bo to nie bieg, tylko raczej kolorowa impreza. Tylko 5 km, które można nawet przejść razem z rodziną, dziećmi i przyjaciółmi. Nie ma ciśnienia, ani presji. I pomyślałam, że to dobry pomysł na początek przygody z bieganiem. Przestałam swoje bieganie oceniać tak surowo, choć nie powiem zawsze biegam z Endomondo, bo lubię popatrzeć ile przebiegłam, w jakim tempie i co najważniejsze, ile spaliłam kalorii. Do biegania włączyłam też zajęcia fitness. Choć szczerze, czuję się zdecydowanie lepiej po dobrym biegu, niż po areobiku.

Co jest dla mnie najtrudniejsze w bieganiu? Chyba to, że dalej nie lubię biegać, serio. Nienawidzę tego momentu, kiedy mam podnieść tyłek z kanapy, wyjść i zacząć biec. Pierwszy 1-2 kilometry są dla mnie najgorsze. Jeśli przerwę bieg, to już będę go przerywać do samego końca i łączyć z marszem. Jeśli wytrwam to biegnę zazwyczaj 5 km. I o dziwo końcówka zawsze jest najlepsza i to uczucie po! Ja już je znam i to mnie czasem motywuje, że wiem, jak fajnie się potem czuję, ile mam energii. Od niedawna staram się nie biegać sama, wcale nie trudno znaleźć sobie towarzystwo. Plotobieg to bardzo fajna sprawa, bo uczy też prawidłowo oddychać. Jeśli biegnę i mogę swobodnie rozmawiać, tzn, że utrzymuje dobre tempo. Byłam naprawdę zdziwiona, kiedy się dowiedziałam, że ja po prostu biegam za szybko i dlatego, tak prędko się męczę, łapię zadyszkę i dopada mnie kolka.

Dla mnie bieganie teraz ma sens. Jeśli dla Ciebie nie ma, to daj sobie szansę, żeby to sprawdzić. 27 czerwca trzymaj za mnie kciuki, albo pobiegnij ze mną w warszawskim The Color Run.

11218084_10205825306125772_1884193124284917993_o