Kiedy Kuba był mały, dostałam w prezencie książkę. 356 zabaw na każdy dzień w roku. Myślałam, że umrę z nudów po tygodniu. Jeny, czy ja naprawdę muszę się bawić z niemowlakiem? – myślałam wtedy. Wizja tego, że dzieci rosną, będą chciały się bawić ze mną jeszcze więcej, była wówczas dla mnie przerażająca. Z czasem okazało się, że ja wcale nie muszę tego robić. Jest coś o wiele prostszego, coś co zaspokaja potrzeby dziecka i dorosłego. Dorośli nie chcą się bawić, a dzieci tak. Co można zrobić, by to pogodzić. Coś co zajmie Ci tylko 15 minut w ciągu dnia i jednocześnie nie będzie wymagało od Ciebie żadnych specjalnych przygotowań.

W podejściu do zabawy z dzieckiem bardzo pomogła mi książka: “Rodzicielstwo przez zabawę” Cohena. To właśnie z niej dowiedziałam się, że zabawa z dzieckiem to nic innego jak dobra relacja. I to właśnie ta książka uświadomiła mi, że wystarczy podążać za dzieckiem przez chwilę, by ta zabawa sama się wykreowała. To było dla mnie zawsze najtrudniejsze, w co się bawić, jak się bawić. Tymczasem w zabawie dorosły może być tym elementem biernym, a nie czynnym. Po prostu poczekaj co zaproponuje dziecko i poddaj się temu. Taka spontaniczna zabawa to najlepszy czas z dzieckiem. To też sposób na poradzenie sobie z innymi kwestiami, które się przewijają w naszym życiu.

Wiem, rozumiem. Takie zabawy wydają nam się strasznie głupie, bo my się chcemy z dziećmi bawić po dorosłemu. A dzieci idą zupełnie inną drogą. Mają luz w sobie i nie zastanawiają się czy to co robią dobrze wygląda. Mają na coś ochotę i po prostu to robią. Bardzo to w dzieciach lubię, potem w dorosłym świecie gdzieś to po drodze gubimy. A przecież tak naprawdę nie chcemy dorastać. Każdy z nas ma dziecko w sobie,  które zawsze możemy obudzić.

Druga trudna sprawa przynajmniej dla mnie to czas jaki mam poświęcić na zabawę. Macie tak, że bawicie się z dzieckiem godzinę, patrzycie na zegarek a tu minęło dopiero 5 minut? No właśnie. Nie jesteście sami. Nie ma na to dobrego sposobu. Czasami będzie tak, że te 5 minut zabawy z dzieckiem, to wszystko co możemy z siebie dać. I trudno, nie warto zmuszać się by dać z siebie więcej. Ale warto sobie na to stopniowo pozwalać. W moim odczuciu, żeby dobrze bawić się z dzieckiem, potrzeba w sobie coś uwolnić. Przestać analizować, myśleć, oceniać. Tylko zacząć żyć. Tak po prostu.

Kiedy zrozumiałam, że nie muszę bawić się z dzieckiem, że wystarczy bym po prostu była blisko, poczułam że nie mam w sobie już takiego oporu na hasło: Mamo, pobaw się ze mną. Słyszę wtedy: Mamo, chodź ze mną, chcę byś była blisko. I po prostu idę.